Terapia systemowa to inaczej terapia rodzinna i jest bardzo podobna do ustawień rodzinnych, z tym że może być przeprowadzana w przypadku innych relacji niż relacje rodzinne - terapie par, grupowe i inne. Terapia powstała na założeniu, że system to sposób widzenia problemów, sposób w jaki obserwator widzi świat, w jaki go opisuje. System tworzą zbiory, najczęściej rodzina, które wypowiadając się na temat świata, dają obraz tego, jak jest on przez nich widziany i w ten sposób terapeuta jest w stanie niejako zobaczyć problem. Ważnym założeniem jest cyrkularność - każdy ma wpływ na każdego, jeden problem oddziałuje na innych. Terapeuta musi być obserwatorem obiektywnym, stawiającym pytania naprowadzające, wskazujące owe przyczyny i sposoby widzenia świata. Ta terapia również ma na celu wskazanie rzeczywistych źródeł problemu i pomóc w rozwiązaniu za pomocą samouświadomienia sobie swoich ograniczeń. Bada się np. jaką rolę w rodzinie pełni dany objaw (przykładowo: depresja) - co zaspokaja, co rekompensuje?

System niejako tworzy własna opowieść o życiu utrwalając ją w umysłach członków systemu. Jednostka będąca uwikłana w system ma problemy ze znalezieniem innego świata, innej opowieści, poddaje się danemu systemowi bezkrytycznie. Celem terapii jest ukazanie opowieści alternatywnej. Wskazanie, poprzez pytania cyrkularne, innych relacji pomiędzy członkami sytemu. Gdy zmieni się sposób mówienia o problemie, o świecie przez system, członkowie systemu będą w stanie zobaczyć inne rozwiązania, źródła problemu i samych siebie z dystansu.

Terapia systemowa zaczyna się od nakreślenia genogramu obejmującego kilka pokoleń wstecz. Podczas sesji, które odbywają się co 2-4 tygodnie szuka się urazów, negatywnych wzorców zachowań przechodzących z pokolenia na pokolenie.