Psychoanaliza to, najogólniej mówiąc, zbiór teorii dotyczących struktury psychicznej człowieka i wykorzystanie tych teorii w praktyce, tzn. badaniu i leczeniu. Zygmund Freud tworzenie psychoanalizy rozpoczął w latach 90. XIX wieku i jako pierwszy podkreślił, że życiem człowieka kieruje nieświadomość. Wg teorii Freuda psychika ludzka dzieli się na trzy obszary: id, ego i superego. Przyczyną powstawania nerwic są wywołane przez traumatyczne sytuacje z dzieciństwa wspomnienia - tłumione i zepchnięte do nieświadomości. "Ja" nie pozwala na zaakceptowanie wspomnienia i odreagowanie emocji, w efekcie czego wszystko jest spychane do ciemnych obszarów psychiki, następują objawy neurotyczne. Kierkegaard - filozof grzechu i ponury prekursor egzystencjalizmu powiedziałby: "To, co milkliwa jednostka ukrywa w swojej skrytości, może być tak straszne, że nie znajdzie odwagi, by je wypowiedzieć, także wobec samej siebie, ponieważ poprzez samą wypowiedź popełniłaby jakby nowy grzech, lub jakby ponownie była kuszona."

Celem terapii psychoanalitycznej jest dogłębna analiza psychiki, zrozumienie i dotarcie do źródeł nieświadomych konfliktów, czyli - przywrócenie świadomości tłumionych wspomnień. Terapię prowadzi się poprzez analizę takich tworów psychiki jak: czynności pomyłkowe, marzenia senne, fobie, skojarzenia (często pozornie bezsensowne), natręctwa myślowe.

Klasyczna psychoanaliza jest metodą dla wytrwałych. Godzinne sesje odbywają się kilka razy w tygodniu (od 2 do 5), a cała terapia trwa nawet 5 lat. Istnieje też krótsza grupowa terapia psychoanalityczna; jej celem jest dostarczenie pacjentowi lustra w postaci innych uczestników - takie sesje odbywają się raz w tygodniu.

Więcej na stronie: Freud i Psychoanaliza